Jeremia 41

Ons sien in hierdie hoofstuk iets van die onversadigbare drang van die sonde – en hoe dit altyd sneeubal en al groter en groter word…

Ismael vermoor Gedalja. Dit is opsigself was afskuwelik, maar wat dit soveel meer gruwelik maak is dat hy Gedalja se goedgunstigheid uitbuit. Gedalja nooi Ismael om saam te eet – ‘n gebaar wat welwillendheid sou kommunikeer.

Op ‘n onbewaakte oomblik spring Ismael egter op en vermoor Gedalja. Dit lyk vir ons of dit in die geheim gebeur het want 2 dae na die tyd kon Ismael nog Gedalja se dood wegsteek vir die mense.

Toe van Gedalja se soldate na die stad terugkeer, het Ismael egter geweet hy sou dit nie vir veel langer kon wegsteek nie. Hy gaan toe die soldate tegemoet onder die voorwendsel dat hy saam met hulle wil deelneem aan hulle godsdienstige rite (hulle baarde was geskeer en lywe was gekerf, en hy het huilend hulle tegemoet gegaan).

Doodluiters volg hulle hom tot in die stad, waar hy hulle in ‘n lokval doodmaak – 70 soldate in totaal.

Maar nou weet die stad se mense wat aangaan. Om al die ooggetuies uit die weg te ruim, moet Ismael nou almal wegvoer.

Dit is asof die regverdiging van die eerste misdryf, die pad plavei vir die tweede en die vir die derde. Dit is asof daar geen keer aan hom is nie.

Dit is ‘n wekroep vir ons om nooit die krag van sonde se sneeubaleffek te onderskat nie. Sonde wek in ons ‘n onversadigbare drang na meer en na nog, en naderhand ontsien ons niks en niemand nie.