1 Johannes 3

1 Johannes 3 vorm deel van Johannes se etiese en teologiese besinning oor die identiteit van gelowiges as kinders van God en die noodsaaklikheid van liefde en regverdigheid as merkers van hierdie identiteit. Hy kontrasteer geregtigheid met sonde en liefde met haat, en hy koppel hierdie temas direk aan Christus se verskyning en sy offer vir ons.

1. KONTEKSTUELE AGTERGROND

Hierdie hoofstuk beklemtoon dat gelowiges kinders van God is en dus ’n lewe van geregtigheid en liefde moet leef. Johannes waarsku teen sonde, wat van die duiwel kom, en moedig liefdevolle optrede aan as bewys van ’n ware geloof. Die hoofstuk beklemtoon dat liefde nie net woorde moet wees nie, maar konkrete dade, en dit verbind liefde aan geloof in Christus en gehoorsaamheid aan God se gebooie.

Voorafgaande perikoop (1 Johannes 2:28–29)

Die voorafgaande perikoop moedig gelowiges aan om in Christus te bly sodat hulle vrymoedigheid by sy wederkoms kan hê. Dit stel die tema van geregtigheid bekend en sê dat almal wat geregtigheid beoefen, uit God gebore is. Hierdie tema vloei direk in hoofstuk 3 in, waar Johannes verduidelik wat dit beteken om as kind van God te leef.

Inleiding tot die volgende perikoop (1 Johannes 4:1–6)

Die laaste verse van hoofstuk 3 (vv. 23–24) vestig die belangrikheid van geloof in Christus en gehoorsaamheid aan God se gebooie as bewys dat iemand deur die Gees van God woon. Dit vorm ’n brug na 1 Johannes 4, waar Johannes gelowiges waarsku om geeste te toets om ware en valse leringe te onderskei.

Uniekheid van 1 Johannes 3

Hierdie perikoop is uniek omdat dit duidelik die identiteit van gelowiges as kinders van God teenoor kinders van die duiwel kontrasteer. Dit bied een van die sterkste Bybelse verklarings van liefde as ’n aktiewe daad en verbind die opdrag tot liefde direk aan Christus se selfopofferende dood.

2. STRUKTURELE OPBOU

1. Ons identiteit as kinders van God (3:1-3)

Verse 1-3 – Die sekerheid van ons kindskap

Eksegetiese opmerkings:
- Johannes begin met ‘n uitsonderlike verklaring: “Kyk watter groot liefde die Vader aan ons bewys het, dat ons kinders van God genoem mag word” (idou potapēn agapēn). Die uitdrukking potapēn impliseer ‘n verbasende, ongekende liefde.
- Die kindskap van gelowiges is nie net ‘n toekomstige belofte nie, maar ‘n huidige werklikheid (esmen – “ons is”). Dit weerspieël Johannes se gerealiseerde eskatologie: die kindskap van God is reeds ‘n werklikheid, al is die volle openbaring van hierdie status nog nie gesien nie.
- Vers 2 beklemtoon dat hoewel ons reeds kinders van God is, die volledige transformasie eers by Christus se wederkoms openbaar sal word. Hierdie spanning tussen reeds en nog nie is tipies van Johannes se eskatologie.
- Vers 3: Die hoop op hierdie toekomstige werklikheid motiveer gelowiges tot heiligheid. Die term hagnizō (“reinig”) suggereer ‘n voortgaande proses van morele suiwering.

2. Die kontras tussen sonde en geregtigheid (3:4-10)

Verse 4-6 – Sonde as oortreding van die wet

Eksegetiese opmerkings:
- Johannes definieer sonde as anomia – wetteloosheid. Dit is nie net die doen van verkeerde dade nie, maar ‘n fundamentele opstand teen God.
- Vers 5: Christus se verskyning het ‘n dualistiese funksie – om sonde weg te neem en om heiligheid te vestig. Dit toon ‘n gerealiseerde eskatologiese dimensie, want hierdie werklikheid is reeds ingelui.
- Vers 6: Wie in Christus bly, sondig nie. Dit verwys nie na absolute sondeloosheid nie, maar na ‘n karakter van voortdurende gehoorsaamheid.

Verse 7-10 – Twee geestelike afstammelinge: Kinders van God vs. kinders van die duiwel

Eksegetiese opmerkings:
- Vers 7 beklemtoon dat geregtigheid ‘n merker van kindskap is. Johannes waarsku teen misleiding (planaō – “lei af van die regte pad”).
- Vers 8: Sonde word direk aan die duiwel gekoppel, en Christus se verskyning is daarop gemik om die duiwel se werke te vernietig – ‘n duidelike eskatologiese oorwinning wat reeds plaasgevind het.
- Vers 9: Gelowiges wat “uit God gebore” is, kan nie volhardend in sonde leef nie. Dit is nie ‘n leer van sondeloosheid nie, maar eerder van ‘n nuwe natuur wat nie met sonde versoenbaar is nie.
- Vers 10 som dit op: Diegene wat nie geregtigheid doen of nie hul broers liefhet nie, is nie uit God nie.

3. Liefde as bewys van kindskap (3:11-18)

Verse 11-15 – Die boodskap van liefde teenoor die haat van Kain

Eksegetiese opmerkings:
- Vers 11: Die oproep tot liefde is “van die begin af” (ap’ archēs), wat daarop dui dat dit ‘n fundamentele aspek van die evangelie is.
- Vers 12: Kain word as ‘n voorbeeld van die teenoorgestelde van liefde genoem. Sy daad toon ‘n duiwelse invloed, wat aansluit by die vroeëre dualisme tussen kinders van God en kinders van die duiwel.
- Vers 14: Oorgang van dood na lewe word gekoppel aan broederliefde – ‘n duidelike eskatologiese transformasie wat reeds plaasgevind het in gelowiges.
- Vers 15: Haat word gelykgestel aan moord. Dit wys hoe Johannes ‘n radikale morele etiek handhaaf.

Verse 16-18 – Christus se liefde as voorbeeld

Eksegetiese opmerkings:
- Vers 16: Liefde word Christologies gedefinieer – dit is nie net ‘n emosie nie, maar ‘n daad van selfopoffering.
- Vers 17: Die implikasie van hierdie liefde is prakties: om materiële hulp aan ander te bied. Liefde sonder dade is leë woorde.
- Vers 18: Liefde moet indaad en waarheid wees – ‘n verdere versterking van Johannes se oproep tot ‘n konkreet sigbare geloof.

4. Oorwinning deur geloof en gehoorsaamheid (3:19-24)

Verse 19-22 – Vrymoedigheid voor God

Eksegetiese opmerkings:
- Vers 19: Liefde teenoor ander gee sekerheid voor God.
- Vers 20: Selfs wanneer ons gewete ons aankla, bly God groter as ons harte – ‘n troos vir gelowiges.
- Vers 22: Gebedsverhoring is gekoppel aan gehoorsaamheid, wat wys hoe gerealiseerde eskatologie ‘n etiese dimensie het.

Verse 23-24 – Gehoorsaamheid en die inwoning van die Gees

Eksegetiese opmerkings:
- Vers 23: Die gebod van God het twee dimensies: geloof in Jesus en liefde vir mekaar.
- Vers 24: Die inwoning van die Gees dien as ‘n innerlike bevestiging van ‘n werklike verhouding met God. Hierdie eskatologiese realiteit dui op die teenwoordigheid van die nuwe tydperk in gelowiges se lewens.

3. TAALKUNDIGE ANALISE

1 Johannes 3 toon verskeie noemenswaardige taalkundige verskynsels:

Tydsvorme wat gereelde aksie aandui: Johannes gebruik dikwels die praesens om ‘n voortdurende toestand of gewoonte aan te dui, soos in poiei tēn hamartian (3:4, “doen die sonde”), wat impliseer dat dit ‘n lewenstyl van sonde beskryf eerder as ‘n eenmalige daad.
Eskalering deur sinonieme te herhaal: In 3:9 word hamartian ou poiei (“hy doen nie sonde nie”) met ou dunatai hamartanein (“hy kan nie sondig nie”) opgevolg, wat ‘n versterkte effek skep.
Paronomasia (woordspel): In 3:1-2 speel Johannes met esmen (“ons is”) en esometha (“ons sal wees”), wat ‘n spanning tussen die reeds en nog nie van kindskap aandui.
Alliterasie en klankpatrone: 3:16-18 bevat ‘n ritmiese struktuur wat die kontras tussen woorde en dade beklemtoon (agapēn… thōmen… mē agapōmen).

Sleutelwoorde en hul betekenis

ἁμαρτία (hamartia) – “sonde” (3:4, 3:5, 3:8-9): Verwys hier na wetteloosheid en ‘n fundamentele breuk met God.
δικαιοσύνη (dikaiosynē) – “geregtigheid” (3:7, 3:10): ‘n Regte lewe volgens God se wil, wat teenoor sonde gestel word.
ἀγάπη (agapē) – “liefde” (3:1, 3:16-18): Selfopofferende liefde wat in Christus se dood beliggaam word.
γέννησις (gennēsis) – “geboorte” (3:9): Verwys na ‘n geestelike geboorte uit God, wat morele transformasie impliseer.
μένω (menō) – “bly, woon” (3:6, 3:9, 3:24): ‘n Johannes-term wat ‘n volgehoue, intieme verhouding met Christus beskryf.
φανερόω (phaneroō) – “om openbaar te word” (3:2, 3:5, 3:8): Beklemtoon Christus se sigbare verskyning en eskatologiese manifestasie.
διάβολος (diabolos) – “duiwel” (3:8, 3:10): Die teenstander van God, wie se werke Christus gekom het om te vernietig.
ζωή (zōē) – “lewe” (3:14-15): Verwys na die Godddelike, ewige lewe wat nou reeds in gelowiges werksaam is.
ἐντολή (entolē) – “gebod” (3:23-24): God se opdragte, veral die kombinasie van geloof in Christus en liefde vir ander.
παιδίον (paidion) – “kind” (3:1-2, 3:10): ‘n liefdevolle term vir kindskap, wat ‘n intieme verhouding met God impliseer.

Waardetoevoeging van hierdie sleutelwoorde

Hierdie sleutelwoorde verdiep ons interpretasie van 1 Johannes 3 deur die teologiese temas van die perikoop uit te lig. Die gebruik van “bly” (μένω) onderstreep dat geloof en liefde nie ‘n eenmalige gebeurtenis is nie, maar ‘n volgehoue verbintenis met God en mekaar. Die teenstelling tussen “sonde” (ἁμαρτία) en “geregtigheid” (δικαιοσύνη) bevestig die tweeledige perspektief van Johannes: mense leef óf in die lig óf in die duisternis. Verder beklemtoon “geboorte” (γέννησις) en “lewe” (ζωή) hoe ‘n nuwe eksistensiële werklikheid reeds aan gelowiges gegee is – ‘n kernaspek van Johannes se gerealiseerde eskatologie.

4. LITERÊRE WAARNEMINGS

Gattung

1 Johannes 3 behoort tot die kategorie van parakletiese (bemoedigende) lering binne ‘n pastorale brief. Dit bevat elemente van diatribe deur opponente aan te spreek, en dit funksioneer as ‘n etiese en teologiese uiteensetting oor sonde, geregtigheid en liefde.

God se naam

Die perikoop gebruik Θεός (Theos) vir God, maar beklemtoon ook sy Vaderskap deur die frase πατήρ (patēr) (3:1). Dit beklemtoon die verhouding van kindskap en God se liefde vir gelowiges.

Taalverskynsels

Parallelismes: In 3:6-9 word parallelle frases gebruik om sonde en geregtigheid te kontrasteer, bv. “Elkeen wat in Hom bly, sondig nie. Elkeen wat sondig, het Hom nie gesien en nie geken nie.”
Chiastiese strukture: In 3:9-10 word ‘n chiasme aangetref rondom die idee van “uit God gebore wees” en “nie sonde doen nie”.
Herhaling: Die konsepte “kinders van God”, “liefde” en “sonde” word deurgaans herhaal vir retoriese beklemtoning.

Literêre tegnieke

Diatribe: Johannes spreek opponente indirek aan en korrigeer valse leringe oor sonde en liefde.
Kontras: ‘n Duidelike teologiese teenstelling tussen die kinders van God en die kinders van die duiwel (3:10).
Retoriese vrae: Die frase “Wie van julle het Hom gesien?” (implisiet in 3:6) dien as ‘n retoriese uitdaging aan die lesers.

Semantiek

Johannes gebruik preteritiewe (voltooide) en presensvorme om ‘n teologiese punt te maak: hamartanei (“hy bly sondig”) in 3:6 dui ‘n volgehoue sondepatroon aan, nie net ‘n geïsoleerde daad nie.
Absolute stellings (bv. “Elkeen wat uit God gebore is, doen nie sonde nie”) word gebruik om ‘n radikale etiese standaard te beklemtoon.

Klem

Die wese van kindskap: Gelowiges is reeds kinders van God (3:1-2), maar die volle openbaring wag nog (gerealiseerde eskatologie).
Geregtigheid as bewys van verlossing: Dade bevestig ‘n persoon se geestelike status (3:7).

Herhaling

Die terme “liefde” (ἀγάπη), “kind van God” (τέκνα Θεοῦ) en “sonde” (ἁμαρτία) kom herhaaldelik voor.
Die konsep van bly in Christus (μένω) word telkens herhaal om ‘n volgehoue geestelike verbintenis te beklemtoon.

5. EKSEGETIESE INLIGTING

Sitz im Leben

Hierdie perikoop het ontstaan binne ‘n gemeenskap wat verdeeld was oor Christus se identiteit en die etiese implikasies van geloof. Dit spreek waarskynlik ‘n vroeë gnostiese beweging aan wat Christus se menswording ontken het en ‘n lewenstyl van morele onverskilligheid voorgestaan het.

Sosiale Agtergrond

Die eerste-eeuse Christene was ‘n gemarginaliseerde groep binne die Romeinse Ryk, dikwels onderwerp aan sosiale verwerping en ekonomiese uitsluiting. Die klem op “broederliefde” (3:10-18) wys op die belangrikheid van ‘n hegte gemeenskap wat mekaar materieel ondersteun.

Kultuur-historiese Kritiek

Hierdie perikoop kontrasteer die “kinders van God” met die “kinders van die duiwel” (3:10), wat ‘n tipiese antieke Joodse manier was om groepsidentiteit te definieer. Die verwysing na Kain en Abel (3:12) weerspieël ‘n gevestigde Joodse tradisie waarin Kain ‘n simbool van goddelose vyandskap was.

Tekskritiek

Sommige manuskripte bevat variasies in 3:1 waar “en ons is dit regtig” (kai esmen) in party manuskripte ontbreek, wat dui op ‘n moontlike latere toevoeging om die teologiese klem te versterk. ‘n Ander variasie in 3:14 wissel tussen thanaton (“dood”) en skotos (“duisternis”), wat ‘n verskil in interpretasie kan meebring.

Retoriese Kritiek

Johannes gebruik ‘n polemiese struktuur: ‘n sterk kontrastering van geregtigheid teenoor sonde (3:4-10) en liefde teenoor haat (3:11-18). Die herhalende frase “ons weet dat…” (bv. 3:14) dien as ‘n retoriese bevestiging van geloofsekerheid.

Narratiewe Kritiek

Die perikoop ontwikkel ‘n duidelike konflik tussen die ware kinders van God en diegene wat aan die wêreld behoort (3:1-10). Dit skep ‘n narratief van geestelike transformasie deur liefde en geregtigheid as sigbare merkers van Goddelike kindskap.

Redaksie Kritiek

Johannes se redaksionele styl toon ‘n duidelike poging om vroeë gnostiese idees te weerlê deur ‘n sterk verbintenis tussen Christus se menswording en die gelowige se etiese lewe te beklemtoon (3:5-8).

Vormkritiek

Hierdie perikoop bevat elemente van vroeë Christelike etiese onderrig, veral in die vermaning om mekaar lief te hê en nie soos Kain te wees nie (3:11-18). Dit het moontlik oorspronklik as ‘n onafhanklike morele vermaning gefunksioneer.

Quellenkritik

Sommige navorsers meen dat Johannes put uit ‘n vroeëre Joodse-Christelike tradisie oor kindskap van God, moontlik verwant aan die Q-bron of ander ouer kerklike onderrig. Die Kain-verwysing (3:12) dui moontlik op ‘n mondelinge interpretasie van Genesis 4 wat in Joodse midrash voorkom.

Argeologiese Ontdekkings

Papirusmanuskripte soos P74 (3de eeu) en Codex Sinaiticus (4de eeu) bied insigte in die teksgeskiedenis. Argeologiese vondse oor eerste-eeuse Christelike gemeenskappe in Efese en Sirië help ons om die sosiale konteks van Johannes se gehoor beter te verstaan, insluitend die spanning tussen Christene en plaaslike Joodse en heidense gemeenskappe.

6. VRAE WAT DIE TEKS WEK

Vraag 1: Waarom lê Johannes klem op Jesus se “verskyning” (vers 2 en 5)?

Johannes gebruik faneroō (“verskyn”) om Jesus se eerste koms (3:5) en sy toekomstige openbaring (3:2) te beskryf. Die eerste dui op sy menswording om sonde te vernietig; die tweede op sy wederkoms, wanneer gelowiges in sy beeld verander sal word. Dit versterk Johannes se eskatologiese perspektief.

Vraag 2: Wat bedoel Johannes in vers 2 met “maar dit is nog nie geopenbaar wat ons sal wees nie”?

Hier verwys Johannes na die toekomstige transformasie van gelowiges. Hulle is reeds kinders van God, maar hulle finale verheerliking is nog onbekend. Wanneer Christus verskyn, sal hulle verander word om aan sy heerlikheid gelykvormig te wees, wat ‘n gerealiseerde en toekomstige eskatologie kombineer.

Vraag 3: Bedoel Johannes regtig dat iemand wat sonde doen, nie werklik ‘n kind van God kan wees nie (vers 8-9)?

Johannes gebruik teenswoordige tyd vir poiei hamartian (“doen sonde”), wat ‘n aanhoudende leefstyl van sonde impliseer. Dit beteken nie dat ‘n gelowige nooit sondig nie, maar dat hulle nie hardkoppig in ‘n patroon van sonde bly voortleef sonder bekering nie. Die kontras is tussen volgehoue sonde en ‘n lewe in geregtigheid.

Vraag 4: Wat bedoel Johannes in vers 14 met “uit die dood oorgegaan het na die lewe”?

Hier gebruik Johannes eskatologiese taal om ‘n gerealiseerde geestelike werklikheid te beskryf. Om in Christus te wees, beteken ‘n mens het reeds deel aan die ewige lewe, hoewel die finale vervulling nog moet kom. Hierdie konsep stem ooreen met Johannes 5:24.

Vraag 5: Hoe verstaan Johannes die rol van die gewete? (Vers 19-21)

Johannes sien die gewete as ‘n innerlike getuie van geloofsekerheid. As die hart veroordeel, troos God, wat groter is as die hart (3:20). ‘n Skuldvrye gewete help gelowiges om vrymoedig voor God te staan. Dit toon ‘n pastorale benadering tot innerlike geestelike stryd.

Vraag 6: Hoe kan ‘n mens weet of jou hart jou reg of verkeerd veroordeel (3:20-21)?

Johannes impliseer dat ‘n biddende, intieme verhouding met God en ‘n lewe van gehoorsaamheid ‘n duideliker gewete bring. As ons in Christus se lig wandel, kan ons met vrymoedigheid na Hom toe gaan, selfs wanneer ons innerlik onseker is.

Vraag 7: Hoe moet ‘n mens Johannes se siening van sonde verstaan in verhouding tot Paulus se leer oor regverdiging deur geloof?

Johannes en Paulus is nie in konflik nie. Paulus beklemtoon regverdiging deur geloof (bv. Rom. 3:28), terwyl Johannes die etiese uitwerking van geloof beklemtoon. Vir Johannes is ‘n lewenstyl van geregtigheid die sigbare bewys van ware geloof en ‘n nuwe geboorte in God.

7. INTERTEKSTUALITEIT

Aanhalings

1 Johannes 3 bevat nie direkte aanhalings uit die Ou Testament of ander Bybelse geskrifte nie, maar verwys op ‘n subtiele manier na temas wat in die Hebreeuse Skrif en die Evangelie van Johannes voorkom.

Sinspelings

1 Johannes 3:1 – Die idee van kinders van God wees weerspieël Johannes 1:12 (“Maar almal wat Hom aangeneem het…aan hulle het Hy die reg gegee om kinders van God te word”).
1 Johannes 3:12 – Die verwysing na Kain, wat sy broer Abel doodgemaak het, is ‘n sinspeling op Genesis 4:8 en pas in by Johannes se kontrastering van liefde en haat.
1 Johannes 3:14 – Die frase “uit die dood oorgegaan het na die lewe” herinner aan Johannes 5:24, waar Jesus dieselfde oorgang beskryf in terme van geloof in Hom.

Aangehaal elders

Hierdie spesifieke perikoop word nie eksplisiet in ander Bybelse boeke aangehaal nie, maar die temas daarvan verskyn wel in ander Nuwe-Testamentiese geskrifte.

Sinspeling elders

1 Johannes 3:8-9 se beskrywing van sonde en die duiwel herinner aan Jesus se woorde in Johannes 8:44: “Julle is uit julle vader die duiwel…hy was ‘n moordenaar van die begin af.”
1 Johannes 3:23 se oproep tot liefde en geloof is ‘n weerklank van Jesus se dubbele liefdesgebod in Johannes 13:34 en Matteus 22:37-39.

Skrif verklaar Skrif

1 Johannes 3 help om Jesus se lering in Johannes 15, oor hoe om te bly in sy liefde en vrug te dra, beter te verstaan. Johannes verbind geloof en liefde as onlosmaaklik, wat verduidelik waarom Jesus gehoorsaamheid en liefde as sleutels tot gemeenskap met God stel.

8. TEOLOGIESE TEMAS

Oor God

Hierdie perikoop beklemtoon God as ‘n liefdevolle Vader wat gelowiges as sy kinders aanvaar (3:1). Hy is regverdig en sondeloos (3:3, 5), en Hy openbaar Homself deur Jesus Christus. Sy karakter is die grondslag van liefde en geregtigheid.

Oor die Mens

Die mens word óf as ‘n kind van God óf as ‘n kind van die duiwel beskryf (3:10). Gelowiges behoort aan God en weerspieël sy geregtigheid en liefde (3:7, 14), terwyl dié wat in sonde leef, vervreem bly van God. Liefde vir ander is ‘n bewys van egte geloof.

Teologiese Temas

Kindskap van God – Gelowiges word as kinders van God beskou (3:1-2), wat ‘n nuwe identiteit impliseer.
Geregtigheid en sonde – Die kontras tussen geregtigheid en sonde is prominent (3:4-10).
Liefde as bewys van geloof – Liefde vir medegelowiges is ‘n toets van ware geloof (3:11-18).
Die werk van Christus – Jesus se verskyning vernietig die werke van die duiwel en bring versoening (3:5, 8).

Johannes se Gerealiseerde Eskatologie

Johannes beklemtoon dat gelowiges reeds nou kinders van God is, maar dat hulle toekomstige verheerliking nog nie ten volle geopenbaar is nie (3:2). Die realiteit van die nuwe lewe is reeds hier, maar sal in Christus se wederkoms ten volle sigbaar word.

Evangelieboodskap

Hierdie perikoop koppel geloof in Christus aan ‘n lewe van liefde en geregtigheid. Dit toon dat Christus se werk sonde vernietig en dat ware geloof manifesteer in gehoorsaamheid en liefde. Die evangelie roep mense tot ‘n nuwe identiteit as kinders van God, gewortel in sy liefde.

9. HERMENEUTIESE PERSPEKTIEF

Kontekstualisering

Hierdie perikoop kan gekontekstualiseer word deur dit te verbind met die hedendaagse soeke na identiteit, geregtigheid en liefde. Dit wys dat ware identiteit in Christus gevind word en dat geloof prakties uitgeleef word deur liefde en geregtigheid.

Relevantheid

‘n Moderne preek oor hierdie teks kan fokus op die vraag: Hoe lyk ‘n egte kind van God? Dit kan gelowiges uitdaag om Christus se geregtigheid en liefde te weerspieël in ‘n wêreld wat dikwels onverskillig of vyandig is teenoor die Christelike geloof.

Voorbeeld

Jesus se lewe en selfopofferende liefde (3:16) dien as die uiteindelike voorbeeld vir gelowiges om na te volg, veral in hoe hulle mekaar moet liefhê en ondersteun.

Belofte

Die belofte in 3:2 dat ons uiteindelik soos Christus sal wees wanneer Hy verskyn, bied hoop aan gelowiges en versterk hulle verwagting van die toekomstige heerlikheid.

Sonde

Die perikoop waarsku teen volhardende sonde en wetteloosheid (3:4-6), sowel as teen ‘n gebrek aan liefde vir mede-gelowiges (3:14-15).

Tydlose Beginsels om verder uit te bou

Ware identiteit lê in God se kindskap (3:1).
Liefde is die kenmerk van ‘n ware gelowige (3:14).
Christus se lewe en dood is die maatstaf vir ware liefde (3:16).
Geloof moet prakties in dade van liefde uitgeleef word (3:18).
God se kinders leef in geregtigheid en vermy volhardende sonde (3:7-9).

10. CHRISTOLOGIESE PERSPEKTIEF

Hierdie perikoop beklemtoon dat Jesus Christus die voorbeeld van liefde en geregtigheid is. As kinders van God word gelowiges geroep om Christus se voorbeeld na te volg, wat in sy lewe, dood en opstanding tot volle vervulling gekom het. Die perikoop roep gelowiges op om Christus se werke na te volg, om liefde en geregtigheid in die wêreld te bring.