Jeremia 34

Hier speel ‘n interessante stukkie ironie in Jeremia 34 uit. Die hoofstuk begin deur te sê dat Jeremia die boodskap aan Koning Sedekia oordra dat Jerusalem ingeval sal word – na sy dood.

Vanaf vers 8 word die agtergrond gegee waarteen die verrigtinge afspeel: Die volk het ingestem om vir die eerste keer in jare, hulle mede Joodse volksgenote wat as slawe gewerk het kwyt te skeld en vry te laat.

Ongelukkig het die volk baie gou van gedagte verander. Toe hulle agterkom hoe swaar die werk is wat hulle nou self moes verrig, het hulle hul besluit omgekeer en hulle volksgenote weer onder ‘n slawejuk ingedwing.

Die profetiese woord van die Here kom dan by monde van Jeremia. Die Here sê Hy gaan die volk “vrylaat” omdat hulle van hulle volksgenote “slawe” maak. Die “vrylaat” is natuurlik “oorgee” in die hande van die vyand.

Daar is ‘n pragtige omgekeerde waarheid wat in die teks geïmpliseer word: As hulle “vrygelaat” word omdat hulle van hulle volksgenote “slawe” maak – dan impliseer dit dat toe hulle besluit het om hulle volksgenote “vry te laat”, hulle “slawe/diensknegte” van die Here was.

Die gedagte herinner sterk aan wat Martin Luther gesê het: “‘n Mens is altyd ‘n slaaf. Jy is of God se slaaf of sonde s’n”.

Met die ommekeer laat die Here die volk kwansuis “vry” – maar daardie “vrylating” is in die hande van ‘n baie wrede vyand, by wie hulle slawe gaan wees.

Die teks impliseer dus dat wanneer ons God se beskerming wil geniet, ons onsself aan sy wil moet onderwerp. Ons kan nie ons eie “baas” wil wees maar tog ook nog aanspraak maak op die beskerming en voorsiening van die Here nie.

Ek sien in my geestesoog hoe God se wil met ‘n sambreel uitgebeeld word. As ons teen die reën beskut wil wees, moet ons onder die sambreel bly. As ons onder die sambreel uitbeweeg (onsself nie aan God se wil hou nie), moet ons nie verbaas wees as ons natreën nie.