Nehemia 10

Na aanleiding van die gesamentlike gebed wat die volk in die vorige hoofstuk gebid het, gaan hulle dan nou voort om ook ‘n eed af te lê in hierdie hoofstuk.

Dit is ‘n plegtige eed teenoor die Here – wat verseël word en al – waarin onderneem word dat hulle die voortaan die héle Wet sal onderhou.

Dit is ‘n pragtige gebeurtenis wat die klimaks van die boek bevat – maar tog is dit ook gelyktydig die moment voor die groot val kom. Hierdie hoofstuk bevat ‘n prentjie van hoe pragtig hulle toewyding is – maar dit is gelyktydig ook swanger met die onheilspellende. Want ons weet dat ons beste voornemens en al die toewyding in die wêreld, nie genoeg is om die héle Wet van God foutloos te onderhou nie. Esra 10 bevat dan ook die uitbeelding van die onmoontlikheid.

Maar vanoggend is daar iets in die inhoud van hulle eed, wat my aandag opval. Van alles wat die volk belowe om te doen, belowe hulle onder andere om die eerstelinge van al hulle gesaaides en vrugtebome, asook die eersgeborenes van al hulle vee en kleinvee – én selfs die eerste deeg, wyn en olie na afloop van die oes, na die huis van die Here te bring.

Gewoonlik word Skrifgedeeltes soos hierdie gebruik om die meriete van dankoffer aan te toon – en die noodsaak dat ons nie vir die saak van die Here gee wat oorbly na al ons uitgawes betaal is nie, maar dat ons heel eerste vir die Here sal gee. Dit is ook reg so.

Maar ek dink ons mis baie keer iets selfs meer belangrik as dit, in gedeeltes soos hierdie. En dit is die manier waarop gedeeltes soos hierdie swanger was met ‘n Messiaanse verwagting.

Onthou, die rede waarom die eerstelinge of die eerste oes na die tempel gebring is, was nie primêr om dit aan die Here te wy nie, maar omdat dit aan die Here gewy ís.

Die héle oes het aan Hom behoort. Alles was te danke aan Hom, en alles het inderwaarheid Hom toegekom. Die eerstelinge van ‘n oes was bloot die verteenwoordiging van die héle oes. Deurdat die eerstelinge na die tempel toe geneem is, is die volk herinner aan die feit dat hulle héle bestaan eintlik aan God behoort.

Nou die interessante: Wanneer Jesus op die toneel kom, praat die Bybel van Hom as ons “Eersteling”…

Dié wat Hy lank tevore verkies het, het Hy ook bestem om gelykvormig te wees aan die beeld van sy Seun, sodat sy Seun baie broers kan hê van wie Hy die Eerste is.
ROMEINE 8:29

Jesus is ons oudste broer. Hy is die eersgeborene van ons Vader. Hy is aan ons Vader gewy – maar Hy is ook verteenwoordigend van ons. Wat waar is van Hom, is waar van ons.

As Hy gesterf het vir die sondes, dan het óns. As Hy die dood oorwin het, dan het óns. As Hy nou aan God gewy is en vir Hom leef, dan is dit ook waar van ons.